“Ik kreeg voor het eerst de diagnose van MS in 2007. Precies een week na mijn 25ste verjaardag.

Dat nieuws voor iemand als ik, die extreem actief, fit is en hardloopt… Ik was bang dat deze diagnose mij zou beroven van mijn identiteit en vermogen om te wandelen, hardlopen en zorg te dragen voor mijzelf. Na die eerste aanval moest ik opnieuw leren lopen. Het kostte me, denk ik, twee weken om met de hulp van mijn ouders een korte wandeling in de omgeving te maken.

Nadat ik hersteld was van mijn terugval, en meerdere terugvallen nadien, heb ik het vermogen om mijn benen te bewegen, te lopen, te gaan sporten, actief te zijn, volledig herwonnen. Ik besloot dat dit mij niet van mijn identiteit of wat ik graag deed, zou beroven. Ik was vastberaden om weer te kunnen hardlopen, wat altijd een belangrijk onderdeel van mijn leven is geweest, en ik zei tegen mijn ziekte: “Je kan mijn benen niet wegnemen, en ik zal dat ook niet toelaten.” Wat dus ook niet gebeurde. In 2016 nam ik deel aan de Cape Cod Marathon en haalde de finish. Deze finish halen gaf me het gevoel van “Zie je wel. Zie wat ik kan doen. Kijk maar naar wat ik juist heb gedaan.”

In 2015 zag ik een vacature als uitvoerend assistent bij Biogen. Het enige dat ik toen over Biogen wist, was dat zij werkten aan een behandeling voor MS. Ik besefte dat dit het was, ik moest bij dit bedrijf gaan werken.

In augustus 2019 werd ik zwanger. Ik was dolblij omdat ik mij steeds afvroeg of het mogelijk was voor mij om een gezin te stichten, om een familie te hebben met deze diagnose. Terwijl Riley nu opgroeit, wil ik haar laten zien dat je ondanks MS kunt doen wat je graag doet. Je kunt nog steeds sterk zijn. Je kunt je dromen waarmaken. Je kan je leven ten volle leven, ongeacht wat op je pad komt.”